Aston Villa

Op 4 maart was het zover, ik, de grootste voetbalfan op aarde ging voor de eerste keer in mijn leven naar een voetbalwedstrijd. En wat vond ik ervan? Het was te gek!

Toen we op weg waren om een lekker kopje koffie te halen voordat we aan het werk, of nouja werk, werk, meer doen alsof we heel hard werken maar ondertussen weinig uitvoeren, liepen we bijna tegen tafel aan. He wacht.. Is dat? Nee. Wacht eens even. Is dat? Aston Villa, die voetbalclub, zijn dat kaartjes? Niet! Ja echt? Nee, hoe duur? Vijftien pond dames. Oke, verkocht.

We besloten er gelijk vijf in te slaan. Want ja er zijn vast wel meer mensen die mee willen toch?

Op maandag was het dan zover rond een uurtje of zeven vertrokken we richting het Villa Park stadium. Blijkbaar is dit op loopafstand van mijn universiteit, handig want zo hoefden we alleen maar de paars met blauwe shirtjes te volgen. Langzaam verscheen daar het stadion. Na uitgevogeld te hebben waar we heen moesten om bij onze plekken te komen, want ja we waren met allemaal eigenlijk niet echte voetbalfans dus dat was nog wel even een uitdaging, konden we uiteindelijk naar binnen.

 
Toen we eenmaal binnen waren gingen we gelijk maar opzoek naar onze plekken. Oke, blok L6, row G stoel 172. Wow. Ik zit echt dichtbij. Ik kan het gras bijna aaien. Cool.
Alle voetballertjes waren aan het opwarmen dus wij hadden een prima uitzicht. Verder huppelde er een leeuw rond om het publiek een beetje te vermaken.

Uiteindelijk verdween iedereen van het veld en kwamen er enorme vlaggen het veld op. Later volgde ook de spelers. Kort werden ze geïntroduceerd. Ik zat nog te wachten op een volkslied, maar dat kwam niet. En voordat ik het wist was daar de aftrap.

De eerste minuten van de wedstrijd heb ik geloof ik gemist. Ik heb alleen maar om me heen gestaard naar al die bloed fanatieke supporters. Die geluiden en reacties.... Dezelfde geluiden die een gemiddelde voetbalfan maakt wanneer er voetbal op televisie wordt uitgezonden maar dan iets meer verdubbeld zeg maar. Zacht uitgedrukt.

Toen ik klaar was met me verbazen over alle geluiden was het tijd om te gaan kijken naar de wedstrijd. Ik ben op een gegeven moment ook maar gaan gedragen als fanatieke supporter. JONGU, he Hallooooooo, pfffffffffffffffff, oehhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh! Zoiets.
Naast het commentaar dat je moet geven is zo'n voetbalwedstrijd ook nog een hele workout. Sjonge jonge. Zitten, staan, zitten, staan, zitten, staan. Ik zeg ga óf staan óf zitten. Maar de rest van het stadion was het daar niet mee eens. Dus ja dan maar mee doen. Ik kon in ieder geval Zumba overslaan die week.

De Engelse supporters zijn heel gezellig. Vrijwel de hele wedstrijd door zingen ze liedjes. Geen idee waarover, maar het zijn vast hele diepe teksten. En zonder de woorden te kennen kun je wel zo'n beetje mee blèren.
Dus toen was het reacties geven op de wedstrijd, zitten, staan, zitten, staan en meezingen. Je zou bijna gaan denken dat ik een voetbalfan ben.

De uitslag van de wedstrijd was wel een beetje jammer. Ga ik een keer naar een wedstrijd, valt er maar één goal en niet eens voor Aston Villa. Maar ondanks dat vond ik het een toffe ervaring en heb ik er onwijs van genoten.