Laundry

 Bron: weheartit

Het doen van de was. Dat is iets wat ik een tijdje voor me uit heb geschoven. Ik had zoveel kleren in mijn koffer gepropt dat ik wel even vooruit kon. Maar ja, op een gegeven moment moet het dan toch gebeuren. Wassen.
En dan zullen mensen denken hoe ingewikkeld kan het zijn? Nou ingewikkeld. Echt. Voor mij dan.

Ik zal even beginnen bij het begin. Als ik thuis mijn kamer opruim, gaat dat op een speciale manier. Wellicht herkenbaar voor sommige mensen. Alle kleren die verspreid door mijn kamer liggen, schoon of niet schoon, pak ik op en gooi ik in de wasmand. En opgeruimd is mijn kamer. Vervolgens vind ik ze, na wat gemopper van mama, weer schoon terug op mijn kamer. Heel handig. Maar hotel Naomi is hier in Birmingham niet. Helaas.
Het is niet dat ik nog nooit de was heb gedaan hoor. Ik denk dat ik het wel twee of drie keer heb gedaan. Dat is wel echt heel vaak hé? Afgelopen zomer was ik namelijk een weekje alleen thuis. En toen moest ik ook de was doen. Ik heb toen een hele tijd staan staren naar beide machines om uit te vogelen welke van de twee nou de wasmachine was. Ja serieus, toen heb ik mama maar gebeld. Ja lach maar.

Met duidelijke instructies over welke knop waarheen gedraaid moest worden, welk wasmiddel erin moest en wat bij wat en wat niet bij wat, kon de wasmachine aan..
Maar goed, dat was geloof ik de laatste keer. Tot nu. En nu ben ik hier, zonder mama. Dus moet ik het wel zelf doen. Misschien kan ik wel iemand omkopen om mijn was te doen?
Helaas. Okeehee, ik weet dat ik het moet leren bladieblaa enz.. Ik vind het gewoon stom. Maar ik moet toch kleren hebben om aan te doen. Dus dan maar de challenge aangaan.
Het begon met een inspectie. Nadat het al heel moeilijk was om überhaupt binnen te komen, met een code en een vreemde ingewikkelde deur, heb ik eens even heel goed de wasmachines en drogers geïnspecteerd. En ja ik kon de wasmachine van de droger onderscheiden.
Ik heb foto's gemaakt van de verschillende programma's op de machines. Die kon ik dan aan mama laten zien en dan kon ze mij vertellen wat ik moest doen.
Goed dat was stap 1. Op naar stap 2. De was sorteren.. Mahaaaaaaaam!! Hoe moet dat, hellup!
Thank you Skype. Hierdoor kon ik al kledingstukken ophoudend de was sorteren. Goed, ook stap 2 check.

Het bewijs dat ik serieus foto's heb gemaakt...

Stap 3. Wasmiddel kopen. Ik vind het thuis al ingewikkeld om te kiezen tussen al die flessen die er staan. En nu moest ik het zelf gaan kopen. Gelukkig zijn de supermarkten hier heel klein en staan er maar een paar flesjes. Zeg een stuk of 100.
Goed, en nu? Toen stond ik daar dus, licht in paniek. Want ik weet toch ook niet wat ik moet hebben. Uiteindelijk heb ik maar gekozen voor een leuke fles met een lekker geurtje. Vond ik wel slim van mezelf. Maar waarom moet er zoveel keus zijn? Kan het niet gewoon beperkt worden? Of voor mensen zoals ik die er niks van snappen duidelijk opstaan wat waarvoor is? In plaats van allemaal bloemetjes en printjes op de fles ter decoratie....

 

 Dat huisje daar links. Dat is dus de gevreesde wasruimte....

Maar oké, stap 3, check. Op naar de wasmachine. Bepakt en bezakt met tassen door de sneeuw naar de wasruimte. Gelukkig hangt er een stappenplan voor mensen zoals ik.
Staar, staar. Oke, ik denk dat ik het snap. Stap voor stap alles opgevolgd en toen de gevreesde knop 'start'. Daar ging het hoor. Mijn was zat in de wasmachine en ik kon er niks meer aan doen. Een half uur gewacht en ik kon weer terug. Op naar de droger. De volgende uitdaging.. Alles in de droger gepropt. En ja gecheckt wat er wel en niet in kon en weer op start gedrukt. Deze keer duurde het wachten wat langer, vijftig minuten.
Na die lange vijftig minuten was het zover. Als het goed is was mijn was klaar. Met een grote tas onder mijn arm weer terug naar de wasruimte. Hoe ging ik mijn kleren daar aantreffen? Klaar om weg te geven aan de peuterspeelzaal?
Ik opende de deur en daar lag mijn was en het was zowaar gelukt. Vol trots liep ik terug naar mijn kamer.

Ik word nog wel eens een huisvrouw.
Al is het dan in kleine, kleine stapjes...

Things

Bron: weheartit

Als je in een ander land woont, leeft en studeert is de kans vrij groot dat je communiceert in een andere taal. Ik woon nu in Engeland en ik spreek dus nu Engels. Of nouja zoveel mogelijk. Op zich spreek ik een aardig woordje Engels. Door mijn 'lichte' verslaving aan tv series die ik online (ssst..) en dus zonder ondertiteling kijk heb ik een redelijk goed woordje Engels leren spreken. Zien jullie nou wel Pap en Mam. Ik heb niet voor niks al die uren besteed aan het kijken van series. HA.
Maar goed ik red me prima hier in Birmingham. Ik kan m'n boodschappen doen, bestel dingen, volg de lessen in het Engels en maak een praatje met mensen. Maar dan komt het volgende, de gesprekken met mensen die wat verder gaan dan 'Hi, how are you'.
De afgelopen weken stond het woord 'thing' toch wel erg hoog in de lijst van meest gebruikte woorden. Wat kan het irritant zijn als je niet op een bepaald woord komt. Wat is bijvoorbeeld het woord boekenkast in het Engels? Ik had echt geen idee.. Dus in mijn verhaal werd het 'the thing you keep your books on'. Yeah right. Gelukkig hebben we tegenwoordig google translate en daardoor kwam ik erachter dat 'the thing' bookcase heet. Duhh.
Maar het woord boekenkast is niet het enige woord.... Oh nee, nee, nee. Neem bijvoorbeeld, daar komt 'ie, die dingen die je tussen je boodschappen zet bij de kassa. Hoe heten die überhaupt in het Nederlands, hebben ze eigenlijk wel een naam? In het Engels komt er dan iets uit van 'Could you please give me the thing, yes that thing'. Okaay..

Voor degene die geïnteresseerd zijn:

Een beurtbalkje is een balkje voor het scheiden van koopartikelen op een kassaband in bijvoorbeeld een supermarkt. Het woord is bedacht in 1996, maar pas echt bekend geraakt in 2003.
Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Beurtbalkje

Weten we dat ook weer...

Zo kom je er in een paar weken achter dat er toch heel wat woorden zijn die je niet paraat hebt. Dan is er dus ook nog zoiets als google translate. Heel handig enzo maar wat nou als je dan een woord vertaald naar het Nederlands en vervolgens nog niet snapt wat het betekend. Zoals bijvoorbeeld het woord ethos. Ja, nee, heus wel eens van gehoord hoor. Maar ik dacht hé goed plan om te vertalen. Maar toen bleek dat ethos hetzelfde is in het Nederlands. Fijn... Toen wist ik het dus nog niet.

Zo maak je op het gebied van taal heel wat mee in het buitenland. Het zorgt voor erg grappige, frustrerende, hilarische en bijzondere momenten.
Ik ben in ieder geval blij dat ik niet de enige ben die als internationale student een module science volgt. In het Nederlands vind ik dat al amper te volgen laat staan in het Engels. We moeten om de module af te sluiten en kennistest doen. Uhhh... Mag ik nog wisselen van course?
Onze begeleidster noemde ons een paar voorbeelden van woorden die we moesten kennen. Huppeldepup en huppeldepup en huppeldepup and silver.. SILVER, ik ken het woord silver. O, wacht in dat hele rijtje ken ik maar één woord. Help. En ik was niet de enige die dat dacht.. Ook tijdens de lessen moet mijn hoofd er af en toe grappig uitzien. Er hangt nog net niet letterlijk een vraagteken boven. Afgelopen week werd ons even uitgelegd hoe een kaars werkt. Heel leuk hoor en vast heel interessant, maar mag ik er de volgende keer ondertiteling bij? Zou wel fijn zijn. Wat dat betreft beperkt mijn Engels zich een beetje. Dat gaat tot een bepaald niveau en net onder het natuurkunde en scheikunde en wiskunde niveau blijft het steken. Ook in het Nederlands trouwens.

Verder zijn de modules die ik volg erg leuk hoor. Eentje gaat bijvoorbeeld over Health and Wellbeing. Erg interessant. Zeker als het over drugs education gaat en er een Nederlander in de klas zit. Drie keer raden wie er dan uit wordt gehaald om even wat te vertellen over dit onderwerp. Want jaaa, in Nederland daar kijken ze wat anders tegen drugs aan. Ik heb mijn zegje gedaan en heb een heel verhaal verteld. 
En het woord 'thing', dat kwam er niet één keer in voor....

Stappen in Birmingham

What a night. Ik geloof dat ik nog nooit zo hard heb gelachen. Wat begon als een gewoon middagje winkelen eindigde in een hilarische danspartij in een pub.

Samen met mijn Finse medestudente had ik afgesproken om naar de stad te gaan. Want ik moest en zou een tas hebben. Ja, nee, ik weet dat er thuis veertig tassen liggen maar mijn grote tassen waren te groot om mee te nemen. Praktisch. Dus een goede reden om een nieuwe te kopen. Hoe ik dat allemaal mee terug ga nemen? Geen idee nog, dat komt over drie maanden wel een keer.... Danielle?! Hint, hint. Maar goed waar was ik, ja winkelen. Na een busritje van tien minuten naar de stad waren we er. Mentaal had ik mijn Finse vriendin voorbereid op wat haar te wachten stond. Maar naderhand was ze nog steeds in shock. We begonnen bij forever 21. Ik zal even een beeld schetsen. Drie verdiepingen. En niet zomaar verdiepingen, mega verdiepingen. Zo groot dat er zelfs een koffietent in zit. Want ja shoppen is erg zwaar dus dat momentje om tot rust komen is essentieel. Forever 21 is ge-wel-dig echt, maar ze hadden geen tassen. En ik moest en zou een tas. Dus ik ging verder. Mijn volgende bestemming? Primark! Wat een winkel, zeker wanneer er sale is. Het is een grote bende, je struikelt over kleren, haakjes en allemaal andere troep maar, het blijft fantastisch. Na daar een tijdje rond te hebben geslenterd, nog steeds zonder succes, heb ik het maar een soort van opgegeven. Ik ging natuurlijk niet met lege handen daar weg dus ik rekende af en ging verder. Op naar Topshop en River Island. Overigens ook zonder tassensucces.. Reden genoeg voor mijn volgende shoppingtrip.

Na ons shopavontuur was het tijd voor de pub. Eerst wat gegeten. Nee, geen fish and chips want op de een of andere manier is dat steeds op in de pubs hier. Na een broodje met friet, want ja ze gooien hier zo'n beetje overal friet bij, gingen we op zoek naar iets anders.
Broadstreet, dat is de straat waar je moet zijn. Daar waren we overigens al, maar dit is een redelijk lange straat dus we liepen een stukje verder. Op een gegeven moment kwamen we aan bij onze volgende bestemming. Hier haalde we ons volgende drankje. Ik ging heel stoer aan de cola de rest aan het bier. Hier was het heel gezellig tot ze besloten de muziek knettershard aan te zetten. Heel gezellig allemaal, maar er was niemand aan het dansen dus waarom dit besluit werd genomen, geen flauw idee. Deze achterlijk harde muziek zorgde voor een komisch tafereel aan verschillende tafels. In plaats van mensen die een gewoon gesprek met elkaar aan het voeren waren begon nu iedereen tegen elkaar te schreeuwen. Er zat niks anders op, ook wij zette ons gesprek schreeuwend voort.

Toen we ook hier ons drankje op hadden waren we het er allemaal wel over eens dat het misschien wel een goed idee was om ergens anders heen te gaan. Schreeuwend communiceren is heel leuk hoor, maar na een tijdje is het toch fijn om weer normaal met elkaar te kunnen praten.
Op naar de volgende. We liepen een stukje terug en eindigde in de pub naast de pub waar we eerder op de avond wat hadden gegeten. Toen we binnen kwamen bleek het hier onwijs druk. In plaats van eerst drie kwartier in de rij te gaan staan voor een drankje besloten we eerst een plekje te gaan zoeken. We vonden een mooi tafeltje en namen plaats. Wat een sfeer in die pub geweldig. Tot we kennis maakte met de tafel naast ons. Ik schets ook hier even een plaatje. Een tafel met een stuk of vijf mannen, leeftijd rond de veertig/vijftig, een tafel vol lege, halflege en volle bierglazen, vrijwel allemaal dezelfde soort geruite blouse aan en qua uiterlijk tja precies wat je van een Brit verwacht. Ik zal niet in details treden. Al snel hadden deze mannen in de gaten dat er drie meiden aan de tafel naast hen kwamen zitten. Tjakka. Ze knoopte een gesprek met ons aan en vroegen waar we vandaan kwamen. Holland? O, really. So let's talk about your biggest football club. The one thats named after a cleaning product.. HA-HA. Wat waren ze grappig. Ik begon gelijk in de tegenaanval met 'Wij hebben toevallig hele goeie voetballers hoor'. Oh yeah you mean van Persie, he's good and what about Sneijder. Zal ik daar maar niet verder op ingaan?
Vervolgens werden de tulpen ook nog genoemd en toen, toen kregen ze echt de smaak te pakken. Do you know who you look like? Kate Middleton, yeah you really do. Uhh oke, bedankt? Dacht ik.. Maar ze waren nog niet klaar oh nee. Vervolgens leek ik op Miranda Kerr. Telefoons werden erbij gehaald foto's werden met mij vergelijken.
Daarna besloot een van de mannen een liedje te gaan zingen. Biertje in z'n hand midden in de pub en een paar dansmoves erbij. Ik geloof dat ik nog nooit zo hard heb gelachen, de tranen rolden over mijn wangen. Wat weer voor een lachbui bij de mannen zorgde. Niet lang daarna hadden de mannen het gehad. Ze gingen er vandoor en wij werden weer met rust gelaten.
Vervolgens ging ook in deze pub de muziek harder en harder. Maar hier zagen we op een gegeven moment mensen met stoelen sjouwen. Er werd ter plekke een dansvloer gebouwd. Na een tijdje te hebben toegekeken besloten wij ook een dansje te wagen. Hier spraken we op een gegeven moment een heel lief vrouwtje, die net even een borreltje teveel op had en dus een beetje wankelde, zij vergeleek mij met Bella Swan.. Ja, die van Twilight. Waar al die vergelijkingen opeens vandaan kwamen?
Samen met haar hebben we een tijdje staan dansen, waar we haar hier en daar een beetje moesten ondersteunen omdat ze anders op haar mega stiletto's onderuit zou gaan.
Leuke aan Engeland is dat ze hier in de pubs gewoon One Direction draaien. HA. Misschien dat een paar mensen me een beetje raar hebben aangekeken toen ik helemaal los ging op een van de nummers. Maar achjaaa.
De pub barstte niet alleen van de Engelsen, ook de Ieren waren goed vertegenwoordigd. Leuke is alleen dat je ze niet kunt verstaan. Eentje bleef tegen me aanpraten en ik bleef zeggen dat ik geen snars snapte van wat 'ie aan het zeggen was. Dat moet een komisch tafereel zijn geweest om te zien.
Rond een uurtje of twee waren we het zat. De meeste mensen vertrokken en ook wij wilde naar huis. Maar wacht eens even, we zijn hier met de bus gekomen en willen met de bus terug.. TOT HOELAAT RIJDEN DE BUSSEN? O, o.. En ja hoor de laatste bus was om één uur vertrokken. Dan maar op naar een taxi.

En zo kwam er een einde aan een geweldige avond...

Mijn avontuur

Mijn avontuur is nu echt begonnen. De droom van het studeren in het buitenland is werkelijkheid geworden. Een droom die een tijd in mijn hoofd heeft gezeten. Ik zag het hele plaatje al voor me. Van hoe het zou zijn, wat ik zou gaan doen, hoe het eruit zou zien, waar ik zou wonen en ga zo maar door. Het mooie en bijna perfecte plaatje dat in mijn hoofd zat werd al heel snel gewist. Het ging niet zo makkelijk als het plaatje in mijn hoofd. De reis van het regelen duurde veel langer dan de daadwerkelijke reis naar mijn bestemming en al koste het wat stress en geregel het is het waard.
Toen alle stress weg was en de Kerstvakantie daar was kwam opeens het besef. Ik ben weg over twee weken. Dan woon ik voor drie maanden in een ander land. De laatste twee weken thuis heb ik zoveel mogelijk genoten van de lieve mensen die ik thuis achter heb gelaten. Langzamerhand verstreken de dagen. Op een gegeven moment was het zover. Op donderdag 3 januari om kwart over vijf ging de wekker. Het was zover. Opstaan en gaan, op naar Schiphol. Samen met mijn ouders mijn eerste stappen zetten in Birmingham. Onze reis verliep soepel, op een niet werkende gate in Birmingham na dan. Na een hele korte vlucht waren we er. Birmingham! Na een kopje koffie en wat toeristische informatie zette we onze reis voort. Papa sjouwend met mijn 22 kilo koffer, ik met een rugzakje en een klein koffertje. Goed geregeld dacht ik zo. Na een kort trein ritje stapte we uit midden in het centrum van Birmingham. Slepend met onze bagage op naar het hotel. Papa en mama voorop en een zuchtende en steunende Naomi daarachter met haar o-zo-zware bagage. Na een tijdje te hebben gelopen kwamen we aan het bij ons hotel en ploften we alle drie, of nouja vooral ik, neer op onze heerlijke bedden. Daarna was het tijd om de stad te gaan verkennen. Wat een prachtige stad! Mooie oude gebouwen en al die winkels. Die conclusie kon ik algauw trekken, als je wil shoppen dan zit je hier goed. Zeker weten.

Van donderdag tot zondag hebben we met z'n drieën allemaal leuke dingen gedaan, lekker gegeten en mijn kamer en de universiteit bekeken. We hebben mijn kamer ingericht en een aantal spulletjes gekocht. Wat een fijn kamertje. Het is klein maar heel erg fijn. Zeker nu ik omgeven ben door mijn eigen spulletjes en een aantal lieve dingen van thuis.
Maandag ochtend was het zover. School, de start van mijn college life en afscheid nemen van papa en mama. Dat was nog niet zo heel erg makkelijk. Die laatste dagen waren onwijs leuk en daarna zou ik opeens alleen zijn. Voor het eerst in mijn leven op mezelf wonen en voor mezelf zorgen. Maar ook dit hoort bij dit 'avontuur'.
Na de taxi rit van het hotel naar de Universiteit stond daar mijn Finse studiegenootje op mij te wachten. Samen op naar onze eerste les. Boeken onder onze arm en gewapend met een plattegrond gingen we, zenuwachtig dat we waren, op naar onze eerste les. Nadat we half verdwaald waren kwamen we aan bij de college zaal. We introduceerde onszelf aan de leraar, die gelukkig van ons af wist en gingen zitten. Om half tien begon het dan echt, school, college, les in het Engels. En het was ge-wel-dig.

Ik heb er nu twee lesdagen opzitten en vandaag een vrije dag waarin ik me ook prima heb vermaakt. Alle begin is moeilijk maar ik weet zeker dat ik dit voor geen goud zou willen missen.

Lieve mensen, tot de volgende keer!

Heel veel liefs,
Naomi

My first day