Aston Villa

Op 4 maart was het zover, ik, de grootste voetbalfan op aarde ging voor de eerste keer in mijn leven naar een voetbalwedstrijd. En wat vond ik ervan? Het was te gek!

Toen we op weg waren om een lekker kopje koffie te halen voordat we aan het werk, of nouja werk, werk, meer doen alsof we heel hard werken maar ondertussen weinig uitvoeren, liepen we bijna tegen tafel aan. He wacht.. Is dat? Nee. Wacht eens even. Is dat? Aston Villa, die voetbalclub, zijn dat kaartjes? Niet! Ja echt? Nee, hoe duur? Vijftien pond dames. Oke, verkocht.

We besloten er gelijk vijf in te slaan. Want ja er zijn vast wel meer mensen die mee willen toch?

Op maandag was het dan zover rond een uurtje of zeven vertrokken we richting het Villa Park stadium. Blijkbaar is dit op loopafstand van mijn universiteit, handig want zo hoefden we alleen maar de paars met blauwe shirtjes te volgen. Langzaam verscheen daar het stadion. Na uitgevogeld te hebben waar we heen moesten om bij onze plekken te komen, want ja we waren met allemaal eigenlijk niet echte voetbalfans dus dat was nog wel even een uitdaging, konden we uiteindelijk naar binnen.

 
Toen we eenmaal binnen waren gingen we gelijk maar opzoek naar onze plekken. Oke, blok L6, row G stoel 172. Wow. Ik zit echt dichtbij. Ik kan het gras bijna aaien. Cool.
Alle voetballertjes waren aan het opwarmen dus wij hadden een prima uitzicht. Verder huppelde er een leeuw rond om het publiek een beetje te vermaken.

Uiteindelijk verdween iedereen van het veld en kwamen er enorme vlaggen het veld op. Later volgde ook de spelers. Kort werden ze geïntroduceerd. Ik zat nog te wachten op een volkslied, maar dat kwam niet. En voordat ik het wist was daar de aftrap.

De eerste minuten van de wedstrijd heb ik geloof ik gemist. Ik heb alleen maar om me heen gestaard naar al die bloed fanatieke supporters. Die geluiden en reacties.... Dezelfde geluiden die een gemiddelde voetbalfan maakt wanneer er voetbal op televisie wordt uitgezonden maar dan iets meer verdubbeld zeg maar. Zacht uitgedrukt.

Toen ik klaar was met me verbazen over alle geluiden was het tijd om te gaan kijken naar de wedstrijd. Ik ben op een gegeven moment ook maar gaan gedragen als fanatieke supporter. JONGU, he Hallooooooo, pfffffffffffffffff, oehhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh! Zoiets.
Naast het commentaar dat je moet geven is zo'n voetbalwedstrijd ook nog een hele workout. Sjonge jonge. Zitten, staan, zitten, staan, zitten, staan. Ik zeg ga óf staan óf zitten. Maar de rest van het stadion was het daar niet mee eens. Dus ja dan maar mee doen. Ik kon in ieder geval Zumba overslaan die week.

De Engelse supporters zijn heel gezellig. Vrijwel de hele wedstrijd door zingen ze liedjes. Geen idee waarover, maar het zijn vast hele diepe teksten. En zonder de woorden te kennen kun je wel zo'n beetje mee blèren.
Dus toen was het reacties geven op de wedstrijd, zitten, staan, zitten, staan en meezingen. Je zou bijna gaan denken dat ik een voetbalfan ben.

De uitslag van de wedstrijd was wel een beetje jammer. Ga ik een keer naar een wedstrijd, valt er maar één goal en niet eens voor Aston Villa. Maar ondanks dat vond ik het een toffe ervaring en heb ik er onwijs van genoten.

Liverpool, the pictures

Albert Dock

Echo Wheel of Liverpool

China town

Liverpool Cathedral

Liverpool, the Beatles version

Om echt in de sfeer te komen

Hmmm, waar zal ik eens beginnen. Liverpool, ik vond het leuk. Erg leuk. Ja, echt. Oke, ik weet dat ik Oxford ook echt, echt, echt leuk vond maar Liverpool.. Totaal anders, maar wel geweldig. Als een ware toerist (lees: Japanse toerist) heb ik drie dagen rondgelopen en overal foto's van gemaakt. Al die bekende plekken in Liverpool. Het idee, oheemmmgeeee hier hebben 'ze' ook gelopen. Ze, als in The Beatles. Nou is de Beatles gekte er wel behoorlijk doorgeslagen. Geen Bieber Fever of One Direction Infection maar de Beatles ziekte. En om eerlijk te zijn ik ben ook een beetje aangestoken..

Ahhhhhhhhhh..

De eerste dag bestond voor ons vooral uit het reizen naar Liverpool, het opzoeken van ons hotel en wat rondlopen door het centrum. De dag erna was onze zelf georganiseerde Beatles tour. Er zijn genoeg Beatles tours in Liverpool. Maar die tours, tjaa.. Wat zal ik er eens van zeggen, ik ben er geen fan van. Dus dan maar een eigen tour ervan maken. Met de taxi, want ja een taxi is goedkoper dan de bus, gingen we naar onze eerste spot. Penny Lane. Een dikke tien minuten rijden vanaf het centrum kom je aan bij een straat. Een doodnormale straat op het eerste gezicht maar dan verschijnen daar de straatbordjes, en een klein detail ze worden hier en daar wel eens gestolen. Daarom worden ze nu extra stevig in de grond vastgemaakt. Voor mij dus geen Penny Lane bordje als souvenir.. Sorry pap. De taxi zette ons af precies voor de geschilderde versie van straatnaam. Die kan namelijk niet gestolen worden... Dit geschilderde straatbord is helemaal omgeven door op de muur gekalkte teksten van fans. Helaas hadden wij geen krijt bij ons dus onze bijdrage mist. Maar... Gelukkig hebben we de foto's!

Zie je ze al lopen?

Verder is Penny Lane, of in ieder geval toen wij er waren een rustige straat. Een straat zoals de meeste straten in Liverpool. Ondanks dat wordt je er wel om de paar meter aan herinnerd dat het Penny Lane is. Elke winkel is vernoemd naar Penny Lane en het logo van de straatnaam is veelal het logo van de cafés. Maar ja geef ze eens ongelijk, het is ook niet zomaar een straat..

En dan ook nog maar even een stukje achtergrondinformatie:

Penny Lane is een lied van The Beatles grotendeels geschreven door Paul McCartney, met kleine tekstuele bijdragen van John Lennon. Penny Lane verscheen, samen met Strawberry Fields Forever, in 1967 als een single met een dubbele A-kant. Penny Lane beschrijft een straat in de Engelse stad Liverpool waar The Beatles opgroeiden en het lied bevat daarom allerlei verwijzingen naar personen en plekken die echt bestaan (of bestaan hebben). De single met Penny Lane bereikte in diverse landen de nummer 1-positie in de hitlijsten, waaronder Nederland en de Verenigde Staten.

Bron: wikipedia

Daarnaast is Penny Lane de plek waar John Lennon en Paul McCartney elkaar hebben ontmoet. Toen ze stonden te wachten op de bus om naar het centrum te gaan. Penny Lane was namelijk in die tijd voor een aantal bussen in Liverpool de eindbestemming.

Bron: papa

En natuurlijk na Penny Lane...

Van Penny Lane gingen we op naar Strawberry Fields. Volgens de taxi chauffeur erg dichtbij, volgens mijn kaartlees skills aan de andere kant van de stad. De taxi chauffeur had gelijk. Tot zover mijn kaartlees talenten.

Een aantal straten verder, bevroren handen en voeten en een grote kop koffie om op te warmen verderop kwamen we dichterbij. Strawberry Fields. Daar verscheen de rode, bekende, poort. 

En toen was het tijd voor picture time...

En nog meer picture time...

Toen onze picture time over was, verscheen daar opeens een tourbus. Een bus met knal gele en blauwe kleuren. Met de naam Magical Mystery Tour... Snap je al waarom ik mijn eigen tour heb georganiseerd? Juist ja..
En of wij even aan de kant wilden.. Uhmm, maar natuurlijk meneer de bus. De bus stopte precies voor Strawberry Fields en de deuren gingen open. En daar kwamen ze hoor. De toeristen, ze stroomden de bus uit. En toen was het chaos in front of de rode poort. Deze plek is echt een soort bedevaartsoord. En wederom is alles volgeschreven met teksten van fans.

En dan ook nog wat achtergrond informatie over Strawberry Fields:

Strawberry Fields Forever is een song van The Beatles geschreven door John Lennon maar toegeschreven aan Lennon-McCartney. De single werd uitgebracht in 1967 als single met een dubbele A-kant (de andere A-kant was Penny Lane). Net als Penny Lane, verwijst Strawberry Fields Forever naar een plek in Liverpool waar John Lennon regelmatig kwam.

Bron: wikipedia

Toeristen picture time...

Het was dringen geblazen want iedereen wilde natuurlijk op de foto met de poort. En terwijl wij aan de kant werden gekeken door alle fotograferende mensen belanden we, al fotograferende mensen ontwijkend in gesprek met de buschauffeur van onze vrolijk gekleurde bus. Of we ook naar John Lennons huis gingen.. Uhmm, ja geen idee. Ja, nee, echt, daar moet je heen gaan. Hij bleef het maar herhalen dat we daar echt heen moesten, dus nouja dan gingen we daar ook maar heen. Want na zo'n tien keer gehoord te hebben dat je erheen moet en hoe je er komt en dat het o-zo-dichtbij is ga je er wel in geloven dat het de moeite waard is.

Tadaaaaaaaaaaaaa...

En inderdaad om de hoek van Strawberry Fields was daar Mr. John Lennons huis. Je moet trouwens wel weten dat het zijn huis is. Anders loop je er zo voorbij. Maar onze grote vriend de buschauffeur had ons vaak genoeg verteld let op het blauwe plakkaat op de muur.

Zie hier!

En als je dan voor dat huis stad is dat toch wel een gek idee hoor. Het idee dat zo'n bekend iemand daar heeft gewoond, geleefd, rondgelopen enz. enz. enz. Toldyaaaa, de Beatles ziekte heeft mij ook in zijn greep.

Tot zover mijn Beatles versie van Liverpool. Maar Liverpool is meer dan the Beatles, dus op naar het volgende verslag want over Liverpool ben ik nog niet uitgepraat...

Enne, mocht je dan toch van plan zijn Oxford te gaan bezoeken (wat ik zeker zou doen mocht je er nog niet zijn geweest.. just say'n), ga dan ook even langs Liverpool, het is zeker de moeite waard.
Al zou ik wel in de zomer gaan.. Wil je niet met drie lagen kleding rondlopen.

Oxford 2

Oke, Oxford ik raak er niet over uitgepraat. Daarom Oxford 2.0, na de foto's is hier het verhaal.
Zucht, Oxford, zucht. Het is net een sprookje waarin echte mensen leven. Ik heb dan ook mijn ogen uitgekeken. Mijn handen waren bevroren, mijn sokken doorweekt, mijn paraplu kapot maar.. Het was het allemaal driedubbel en dwars waard. Voor de mensen die er nog nooit zijn geweest GA. Alsjeblieft GA naar Oxford. Als je net zoveel houdt van oude gebouwen, historische plekken, Harry Potter, Lord of the Rings en als laatste natuurlijk Morse en Lewis als ik. Oke, misschien zullen sommige mensen denken dat ik een beetje overdrijf. En ik zal eerlijk zijn, ik overdrijf wel een beetje, maar aan de andere kant ook weer niet. Snap je het nog? Kijk het was ijskoud en het heeft twee dagen aan één stuk door geregend dus een echt sprookje was het niet. Maar ik ben niet van suiker, ik kom uit Nederland, ik ben gewend aan een beetje of eigenlijk een beetje boel regen. Niets hield mij tegen. Alhoewel rond een uurtje of vier op zondag toen ik toch wel heel erg doorweekt en heel erg koud was, was ik er wel een beetje klaar mee.

New College...

Maar goed ik ga beginnen bij het begin. Zaterdag, 9.30 bij de busstop. De plek waar Mimi en ik altijd afspreken en waarbij we altijd standaard tien minuten later aankomen omdat we van elkaar weten dat we toch te laat zijn. Of in ieder geval één van ons.. Dan zou je denken he, van je moet een bus halen en je moet optijd zijn anders haal je de bus niet en dan ben je niet in Oxford dit weekend. In mijn leven pak ik dat anders aan. Haast of geen haast ik ben te laat. Dat komt vast niemand bekend voor.. Pap? Mam?
Oke, dus ik ging met mijn twee tassen half rennend op weg naar de bus.. Twee tassen valt mee voor een weekend toch?
Aangekomen bij de bushalte sprongen we in de bus, de slome bus, die er dus extra lang over doet. De beste bus naar het centrum wanneer je haast hebt. Rond die tijd hadden we namelijk nog iets van een kwartier. Stress? Stress? Ik ken geen stress. PANIEK dat was het meer. Want mijn Finse vriendin had de bushalte opgezocht en was daar vrij zeker van. En toen kwam ik ertussen door, met mijn geweldige tomtom in mijn hoofd die altijd up-to-date is en nooit verdwaald. Zeker niet in een winkelcentrum in Rotterdam.. He Annie? Ik had beter mijn mond kunnen houden. Want toen sloeg de PANIEK bij ons beide toe. Daar zaten we dan gestresst in de bus, krampachtig te googlemapsen. Op een gegeven moment besloten we de bus uit te springen en een taxi te nemen. Ja, een taxi. Drie straten verder was de busstop. Vier euro verder en een schuldgevoel van hier tot Tokio hadden we de bushalte gevonden. En wat bleek nou, ofcourse de Finse had gelijk. En wie had alle stress hier veroorzaakt? Jep...

Toen ik nog niet compleet doorweekt was..

Goed begin van ons weekend. De ochtend begon niet alleen met stress. Nee, we hadden ook geweldig weer. Zonnetje, lekkere temperatuur, ik kon bijna een zomerjurk aan, of nee wacht dat was in mijn droom.. Toen ik die ochtend namelijk uit het raam keek lag er sneeuw en de sneeuw had ook besloten dat het nog niet klaar was met sneeuwen.
Ik was ook wel een beetje trots op mezelf. Ik had me namelijk dik aangekleed, daar zat ik dan met drie lagen kleding in de bus en nog steeds bibberend van de kou. Gelukkig was het in de bus warm, de eerste tien minuten. Tot de buschauffeur besloot dat de airco wel aankon.. Want het was namelijk totaal niet koud buiten en het sneeuwde ook niet enzo. Dus de airco aanzetten was wel de meest logische stap. Dan maar jas aan, capouchon op, sjaal om en al bibberend twee uur in de bus zitten. Gelukkig was het de avond ervoor een beetje laat en kon ik een groot gedeelte van de busrit slapend doorbrengen.
Na deze verwarmende busrit verscheen Oxford op de borden. We zijn er bijna! We zijn er bijna! Tot... De bus een verlaten parkeerplaats in de middle of nowhere opreed. Vervolgens riep de buschauffeur om 'Ja, dames en heren dit is de enige stop in Oxford dus hier moeten jullie eruit'. Uhmm, okee... En hoe komen we van deze parkeerplaats af? Gelukkig stond op de parkeerplaats een bus, waar heel groot op stond 'Oxford'. Fjieuw..
Op naar Oxford! Onderweg kwamen de gebouwen tevoorschijn, toen wisten we zeker dat we er bijna waren..

Midden in Oxford stapte we uit. Het woord OMG, is toen geloof ik een paar keer uit mijn mond gekomen. Wat was het mooi. Maar eerst koffie. Na dit kopje koffie waren we er klaar voor. Of wacht misschien slim om eerst ons hotel op te zoeken. Dat was namelijk ook nog wel een klein dingetje. Er waren wat probleempjes met het reserveren, dus ja of we nou een kamer hadden.. Goed. Het duurde even voordat we ons hotel of nee hostel hadden gevonden. Na een aantal verkeerde richtingen en met ondersteuning van ja alweer, google maps vonden we het hostel. Een knalblauwe gevel, niet te missen dus. Eenmaal binnen was alles snel geregeld een snel onze kamer checken en op naar de stad. We stopte onze bagage in een kluis en vertrokken.

Oke, hier was ik wel doorweekt...

De rest van de dag hebben we de stad bekeken, wat gedronken in de pub, erg lekker gegeten in een leuk restaurantje (waar ze ijsthee hadden.. helden) en als laatste zijn we naar de op een na oudste pub van Oxford gegaan de Turf Tavern (een aanrader!). Rond een uurtje of elf waren we moe. Dus geen stoere uitgaans verhalen en avonturen over het nachtleven in Oxford. We wilde een beetje fit zijn voor de volgende dag want we hadden nog veel te doen.. Slim he?

Dit was Oxford dag 1, op naar dag 2...
Wordt vervolgd....

__________________________________________________________________________________

Ok, Oxford I can't stop talking about it. So now it's time for Oxford 2.0, after the pictures it's time for the story.
Oxford you were pretty. It was a fairytale with real people living in it. I've tried to take everything in, in the two days I was there. Although my hands were frozen, my socks soaked, my umbrella broken, but... It was all worth it. For the people that didn't visit Oxford yet GO. Please GO to Oxford. If you love old buildings, historical places, Harry Potter, Lord of the Rings and last but not least Morse and Lewis just as much as I do. Allright maybe I overact a little bit. And I'll be honest I'm good at that. And maybe I do, but on the other hand I don't. Do you still get it? Okay, it was freezing and it was raining for two days, so it wasn't a real fairytale. But I'm from Holland, I know a bit of rain or actually a lot of rain. Nothing could hold me back from exploring Oxford. Or well, after two days of rain at four a clock on Sunday I was quite done with.

Imagine you'd live in Oxford...

But let´s start at the beginning of our trip. Saturday morning 9.30 at the busstop. This is the place where Mimi and I always meet up and where we are always ten minutes later because we know that at least one of us will be late. But you would think that when you have to catch a bus, that you´d be on time, well not in my life.  Hurry or no hurry I´m late. No one in my life probably recognizes this... Mom? Dad?
So okay, I was on my way to the bus running and carrying my two bags with me.. Two bags, that's okay for two days right?
When I arrived at the busstop we hopped onto the bus, the slow one, the one that takes longer to get into the center. So the best bus to take when you're in a hurry. At that time we only had like 15 minutes left. Stress? Stress? No, no stress. PANIC that was the word. My Finnish friend checked the location for the busstop online and was pretty sure about where to get off the bus. And then I opened my big mouth, questioning if it was the right busstop. And ofcourse I have a real good navigation inside my head that's always up-to-date and never gets lost. Certainly not in a shopping centre in Rotterdam.. Eh Annie? Why didn't I keep my mouth shut... From that moment on we were both in panic. There we were, stressing out in a bus, spastic trying to find the right busstop on google maps. At one moment we decided to get off the bus and take a taxi. Yes, a taxi. Three streets and four pounds furhter and feeling really really guilty we found the busstop. And who was right about the busstop.. Yes, Mimi you were right. Ofcourse...

Soooooo pretty....

Allright, the beginning of our weekend. That morning did not only start with panic. No, we also had great weather. The sun was shining, good temperature, I could almost wear a summerdress, oh no wait that was in my dreams.. When I woke up that morning and looked out of my window there was snow and the snow had decided that it wasn't done snowing yet... So it kept on snowing. Great..
I was really proud of myself that day. Because... I put on thick clothes, so there I was sitting in a bus wearing three layers of clothes. Luckely it was warm in the bus, for the first ten minutes. Then the driver decided to put on the airco. Because it wasn't cold outside and there was no snow and stuff.... So switching on the airco was the most logical decision. NOT. There was no other option than to put on my jacket, my scarf and sit in the bus and shiver for two hours.. Luckily it was a little late the night before so I could spend most of the time sleeping.
After this warming bus trip Oxford appeared. Almost there! Until.. We drove onto a deserted parking area. Then the driver said 'Ladies and Gentlemen this will be our only stop here in Oxford'. Uhh, okay.. So now what? Luckely a bus appeared which had the word Oxford on it. We hopped onto the other bus and off to Oxford! Slowly the beautiful old buildings appeared and we knew that we were almost there...

I

 Ik zie Lewis hier zo lopen...

We got off the bus in the center of Oxford. I think that the word OMG slipped out off my mouth a couple of times. Just like they do in the MTV series... Everything was sooooo pretty! Ohemgeheee. After I was done with saying OMG it was time for, coffee. After a good cup of coffee we were ready. Or wait should we first check out our hotel? There were some tiny, tiny, problems with booking our room, so did we have a room.. or maybe not.. It took us some time to find the hotel or I mean hostel. After walking into the wrong (one) direction a couple of times and with some help from google maps (again) we found the hostel. With a bright blue facade you almost couldn't miss it. We checked in, checked out our room left our luggage and started exploring the city. 

Zucht...

The rest of the day we explored the city, drink something in the pub, eat some good food at a restaurant (that iced tea, my heroes) and at last we went to the second oldest pub of Oxford the Turf Tavern (if you're in Oxford you should really go there!). Around eleven we were really tired. So no tough stories about the nightlife of Oxford.. We needed our beauty sleep.

So this was day 1, off to day 2..
Will be continued...

Oxford 1